Dag 60/ 14 mei van La Chatre naar Fougerolles 16km

Om half 8 hoor ik Alice stommelen zij heeft besloten toch maar te vertrekken, het weer ziet er best goed uit dus sta ik ook maar op om te poedelen en te pakken. Wij gaan immers weer. Met een big hug nemen we afscheid van Alice en zwaaien haar uit. Ze ziet er heel stoer uit zo op de fiets. Wij ontbijten en maken vast brood voor vanavond want in Varennes is er geen repas. We begrepen gister ook dat het vandaag Hemelvaart is, nauwelijks nog besef van tijd of dag...
Om 11u vertrekken we, ik heb toch de lange broek en shirt met lange mouwen aan. Maar voorlopig blijft de voorspelde regen gelukkig uit.
Met wat moeite komen we de stad uit en lopen dan verder de D weg maar weer. Ik bedenk dat vandaag mijn zwager jarig is en hoe bizar het leven kan zijn. Hij is de weg kwijt en ik ben op weg. Ik voel me bijna een uitverkorene, het blijft bijzonder dat ik dit doen kan en mag. Hoe zal dat straks zijn weer thuis? Niet meer de eenvoud van het leven nu. Lopen eten slapen. ..maar dat mag allemaal nog even wachten het blijft toch om het nu gaan!
Tegen 13uur bereiken we Sarzay en kijken daar even bij het kasteel en daarna gaan we naar het restaurant vlakbij,veel meer is er geloof ik ook niet te doen. De baas stelt ons voor om een assiette te nemen want we hebben geen trek in een heel menu! Goed plan! Een bord met crudite, salade, charcuterie, met brood en ieder een pichet wijn was het wel smullen. We kregen ook extra brood en als dessert Mousse au Chocolat, bijna net zo lekker als in Rocroi...een eeuwigheid terug lijkt wel! Tegen 15uur stappen we weer op, toen we net binnen waren begon het trouwens hard te regenen! Nu nog beetje miezeren dus de poncho aan. Het was nog even lastig om de juiste route te vinden maar ook dat kwam voor elkaar al hebben we wel een omweg gemaakt. Het viel ook niet mee ons slaapadres te vinden, mevrouw woonde in de Abdij. Ik zei nog dat ik hoopte dat er lakens en handdoeken zouden zijn, ik stel me er maar niets van voor dan kan het niet tegenvallen, en ach we lieten ons maar verrassen! En dat bleek inderdaad een grote verrassing toen we tegen 18.00 uur aankwamen! Anne, een Amerikaanse, woont inderdaad in de abdij en wat voor een! Ik ben sprakeloos en gedurende geruime tijd blijven Aafke en ik elkaar, meermaals gedurende de avond, giechelend aankijken als we in de leren stoelen (ja thuis zouden die zeer armoedig staan, bij het openhaard vuur met een glas wijn zitten. We hebben onze eigen living en boven de petit chambre. Ik vind het een magische plek en de eigenaresse is een zeer bijzondere vrouw en ook nog zeer aardig en attent. Als 23jarige las ze het boek van André Maurois over George Sand en toen al had ze het idee dat ze Chatre en omgeving moest zien.Dat heeft ze dan ook later ook met ouders en man en kinderen gedaan. Toen ze zag dat de Abdij te koop stond heeft ze alles op alles gezet en gelukt. Vanaf het moment dat ze er woonde wist ze dat ze thuis was overigens is haar buurman de neef van André Maurik. De cirkel was rond. Nou als jullie meer willen weten moet je hier maar eens logeren. En om het verhaal af te maken we besluiten om een dag te blijven en Anne brengt nog een fles wijn. Ze drinkt zelf ook mee hoor en de 2e ging ook niet leeg maar we hadden ook al meer dan genoeg gehad.
Tegen middernacht gaan wij door de prachtige hal en trap naar boven en al snel dooft het licht.

Liefs Liesbeth