Dag 134/ 27 juli van El Acebo naar Ponferrada 17 km

27 juli 2015 - Ponferrada, Spanje

Om half 8 aan het ontbijt, geroosterd brood met jam en zelf hadden we eitjes en yoghurt gekocht. En om 8.10 lopen we aan. Eerst over de weg en dan gaat het over de paden. En elke keer als je denkt dat je het gehad hebt met de afdaling en-of klim, komt er weer een en nog steiler of steenachtig. Het is een beste klus..en dat vinden heupen, knieën en voeten ook. Mijn prothese lijkt wat last te krijgen van metaalmoeheid zal ik maar zeggen.:) Maar al moet je goed kijken waar je de voetjes zet er is ook tijd om te mijmeren.

De Camino geeft je, naast genieten en pijntjes etc,  ook de gelegenheid om af te dalen in je eigen krochten van de ziel, hart en geest en dat is nogal eens steil en confronterend maar ook helend en leerzaam. En eigenlijk is toch het hele leven een pelgrimstocht. Ben je ook thuis onderweg zo je wilt .Maar zoals ik nu vaak stil sta om om me heen te kijken en te genieten zou dat thuis ook vaker moeten.
Dus stopt de pelgrimage niet, hij wordt wel heel anders.
Want nu heb je alle tijd, je hoeft alleen maar te lopen, te eten en te slapen..wat een luxe. En het is ook mooi om hier deel uit te maken van de geschiedenis en om hier nu zelf een stukje eigen geschiedenis te maken. Ik vraag me wel af hoe de pelgrims vroeger hun weg vonden wij hoeven slechts de gele pijlen goed in de gaten te houden.
En zo kom ik, komen wij dan toch om half 10 in Molinaseca aan. Een leuk dorp/stadje zo te zien. We treffen er nog even Adrian, zoonlief troffen we onderweg. Vader heeft Sam losgelaten..Deze week.gaat ieder apart en daarna weer samen verder. Mooi! Om de hoek vinden we een plekje op een mooi terras. Na koffie, croissantje en bocadillo mee, weer in de benen. Nog een km of 7 te gaan en dan is het goed voor vandaag. Die afdaling kost ook de nodige energie. Maar om een uur of half 2 komt Ponferrada in zicht maar is het nog een eindje voor we in de stad zijn, wel kan ik bij de pharmacie weer paracetamol kopen en kunnen we geld uit de muur halen. Om half 3 zitten we op de kamer van het hotel. Bijkomen en verder het bekende ritueel. Op tijd even naar het Offico de Turismo want morgen rustdag oftewel busdag. Het lijf, de lijven, moeten even bijkomen. Niet te geloven trouwens dat we naar het einde gaan lopen. Kon ik me eerst niet voorstellen dat ik zou gaan kan ik me nu niet voorstellen dat het einde in zicht is.
Rondje lopen, we kunnen niet ontdekken of er nog meer is dan maar terug naar  het plein vlakbij dus daar maar een hapje eten. Tegen 23.00 dooft het licht.
Liefs Liesbeth

Foto’s

3 Reacties

  1. Hettie:
    27 juli 2015
    Op één van je foto's staat een Spaanse tekst, die mij wel aansprak:
    "jij, die deze weg gaat, met het water van deze put, maak het kruisteken. En dat Jezus je moge begeleiden, en dat hij je bevrijdt van gevaren, en dat je na zoveel inspanning gelukkig je bestemming bereikt".
    Ongelooflijk dat jullie er bijna zijn!Mijn bewondering is groot. Sterkte met de pijntjes en geniet ze.
    Lieve groetjes voor Aaf, maar ook voor jou Liesbeth.
  2. Jet en Ronald:
    28 juli 2015
    Weer mooi beschreven Liesbeth! Ben zo benieuwd naar je reactie als je in Santiago bent. Geniet en beleef!
  3. Cor Bout:
    28 juli 2015
    Onvoorstelbaar wat jullie presteren. We geloofden wel in jullie bij het begin, maar. .. En nu is het bijna zo ver. Dat je afdaalt in je eigen ziel is niet zo vreemd. J e hebt inmiddels heel veel achter je gelaten en nu komt de tijd en ruimte voor andere dingen. Modern gezegd heb je je hoofd leeggemaakt en nu komen uit alle hoeken en gaten herinneringen naar voren waarop je voor borduurt. E n dat is goed, want je blijft bij jezelf.