Dag 103/ 26 juni van Orisson naar Roncesvalles 17km

Na een redelijk nacht om half 7 eruit en ochtendritueel daarna ontbijt, je kunt zelf sandwichbrood roosteren, jam koffie en jus. Betalen deden we gisteren al, 12euro voor slapen, 10 voor repas en 4 voor een halfje stok met kaas voor onderweg morgen. Om 7.45 op weg..En oh vanaf hier  begint het stijgen pas goed, wel geleidelijk en gelukkig nog zonder rugzak. Daardoor lukt het allemaal ook goed denk ik en kan ik echt ook volop genieten. Het is zo mooi, schapen die zomaar over de weg komen, vanachter een rots zonder iets te zien opeens het geluid van vele bellen, het is echt net een concert. Te mooi voor woorden. En opeens geloei van 2 koeien die achter je aan sjokken, ja wat moet ik er verder nog over zeggen...
En als je denkt ik ben moe ik wil zitten, staat er een busje met van alles, goed hij vraagt de hoofdprijs, een euro voor een banaan, 1,50 voor een flesje water en het ei voor 1 euro, die dan toch maar niet. Verkwikt weer verder en dat we er niet alleen lopen was wel duidelijk, ook zijn we niet de snelste maar mijn motto is dan ook nog steeds voetje voor voetje.De weg gaat verder en langs een beeldje, de Maagd van Biakorri, de beschermheilige van de herders. De weg blijft stijgen en na enkele vrij vlakke stukjes en lichte afdalingen bereiken we het kruis van Thiviers en dan volgt een olifantenpaadje naar de Col du Pic Leizar Atheka. Om een uur of half 12 bereiken we de Col en de Fontaine Roland en natuurlijk tappen we daar water, echt bronwater!! En even later zien we de steen van Navarra, jemig we zijn in Spanje!! Enfin, het blijft klimmen en ook wel afzien maar oh wat ben ik toch blij dat de rugzak met de taxi mee is want zo kon ik veel meer genieten van al het moois. We vinden ook nog op een bospad een boomstam om onze sandwich te eten en uiteindelijk zijn we dan toch bij de Col de Lepoeder...1410 meter en wat zien we daar. .. een schoenmaker!! Nou daar gaan we dan maar eens voor zitten, er zijn nog 2 wachtende vóór Aaf en dat duurt ff maar dan heeft ze een nieuw stuk onder haar hak. We besluiten de moeilijke afdaling te nemen, de andere is een uur langer! Dat is dalen tot 952 meter..en niet echt een vlak parcours. Maar het lukt en even voor het einddoel kom ik een hospitalero tegen die vertelde dat het nog een klein eindje is, hij keek of iedereen de weg wel gevonden had. Hij gaat morgen weer naar huis dat is dus NL. Was hier 14 dagen. En hij heeft gelijk, na 10 minuten staan we voor het complex van Roncesvalles. Er zijn 8 nieuwe Nederlandse hospitaleros en we kunnen gelukkig aangeven dat we een onderbed willen. Krijgen we ook. Er zijn 400 bedden geloof ik, wij hebben 209 en 211, het zijn een soort van chambrettes, 2x2 stapelbedden. Maar eerst gaan we de rugzakken ophalen en komen dan in het verkeerde hotel maar drinken daar dan maar een pilsje. Dan installeren en douchen. Het is een heel bedrijf hier in het klooster. Goed georganiseerd dat wel. We kunnen voor 2.70 euro onze was laten doen en die blijkt later ook nog schoon op ons bed te liggen. Geweldig. Als ik beneden probeer om op internet te komen hoor ik opeens"Elisabeth"? Jemig dat is leuk, is het Hans (uut Twente), ik volgde hem enkele jaren terug en hij nu mij en hij is dus vandaag aan gekomen om te hospitaleren. Die Camino zit vol verrassingen! Hij beloofde me nog een pilsje bij zijn reactie op mijn blog. Dat gaan we nog doen. We gaan eerst eten in Casa Sabina, een pelgrims menu van 10Euro. We zitten aan tafel met de 2 Amerikaanse zusjes waarmee we ook op de kamer lagen in Orisson. We krijgen soep of pasta, gegrilde varkens lapjes met frites en een yoghurtje toe. Daarbij water en een fles wijn voor 4. Smaakte prima maar de porties waren niet echt groot. We moesten plaats maken voor de volgende groep en konden meteen door naar de mis, een mis van 5 heren. Ik dacht dat het me zou ontroeren en raken maar ik had sterk het gevoel dat het een plichtmatig en dogmatisch gebeuren was, hostie op de tong, ik heb hem in mijn hand laten geven. Ook de pelgrimszegen deed me niet echt veel maar dat zal voor ieder anders zijn en ach het was ook wel goed om mee te maken maar de herinnering aan de mis in Vezelay maakt veel goed. Daarna was het tijd voor het glaasje met Hans. We zaten buiten op het terras want binnen was men nog aan het eten. Inmiddels was er mist komen opzetten en zat de boel dicht. Wat hebben we toch geboft deze 2 dagen met mooi weer. We hebben leuk zitten praten en weten nu wat meer van elkaar. Apart en bijzonder dat we elkaar hier dan toch inderdaad getroffen hebben. Dan is het tijd om terug te gaan, ik wil met mijn blog aan de gang maar de verbinding is slecht en als ik net denk te kunnen beginnen moet ik naar bed. Ik bereik nog net voor het licht uitgaat, om 22.00uur, mijn bed maar moet dan nog tandenpoetsen etc. Nou ja t zal misschien nog wel wennen? Morgenvroeg gaat om 06 uur het licht weer aan. In bed lig ik nog een hele tijd aan de prachtige tocht te denken en hoe bijzonder het hele gebeuren toch is en kan ik me nog steeds niet goed voorstellen dat ik hier lopend aan ben gekomen. Volgens mij val ik uiteindelijk met een grijns op mijn gezicht in slaap.

Liefs Liesbeth